警世通言·卷十

警世通言·卷十原文：

为天入地漫相猜，万古圣凡总一骸。孽海茫茫谁得渡，莲台闲煞佛如来。
长城役罢骊山起，秦人断念还居里。一呼或化为侯王，避之却是神仙子。汉家宫殿生荆棘，桃源千树长春色。花香破鼻桃离离，只在人间人不知。梦中有客曾一到，屋舍衣裳殊草草。狗彘鸡豚还治生，若度流年不知老。南华砎壁连天起，人家庭户多流水。红碧夭桃百种花，不似凡间锦和绮。仙人容貌闲且都，居处虽贫乐有馀。老子桃红入双脸，皤然只有银为须。仙家女儿多茜衣，桃花宜面叶宜眉。离宫茅舍略相似，别有谯丽璇为题。仙君名氏犹属秦，许由往往陪游人。老人石上问行客，传今几世秦之君。为言天下方南北，人鹿千龄经几得。嗟说来时桃始华，桃子而今未成核。祖龙往日亲曾见，六合连兵事攻战。北城紫塞南陆梁，倾赀未足供输挽。诚知黔首无聊生，侧目有诛正视刑。剖心不独商王受，当时论杀诸儒生。我本何辜一何幸，避役离乡共亡命。石髓药苗聊解饥，经年陡觉侪仙圣。讯今丞相胡为者，振古如今同土苴。惊起城头角调哀，顿觉令人小天下。秦政求仙徒尔为，避秦役夫能至之。还知道可无心得，学道有心无乃痴。
阴阴竹树绕山根，石径云深荡北村。无数落花浮水面，尽随鸥鸟到柴门。钩帘静对千峰月，种药新开五亩园。长日南窗事高卧，漫将风景说桃源。
羽扇纶巾，谈笑间，樯橹灰飞烟灭。(樯橹 一作：强虏)
旷野澄秋气，雄姿肃武威。林端方攫立，云外已惊飞。秉政乘金令，摧奸顺杀机。喜闻阿阁上，鸣凤际春晖。
吴姬日暮隔云歌，玉腕罗裙采芰荷。画桨浮空看不见，娟娟微月照湖波。
华亭鹤唳讵可闻？上蔡苍鹰何足道？
偶入仙源访道家，灵泉石髓好烹茶。避烟老鹤归松表，听法神龙入钵斜。风定高林消暑气，雨迷樵径湿苔花。蒲团坐冷山门寂，策杖归来带晚霞。
元戎开幕府，高宴拥材官。日闪朱旗静，霜飘画戟寒。东西连仗钺，筹策借凭栏。榻几留宾下，图书许客看。登楼虽有赋，观海久无澜。入幕非才誉，衔杯即旧欢。雕盘胜海错，羽扇掩齐纨。营柳风先发，江梅笛未残。穿花行玉盌，隔竹卸金鞍。却笑楼船将，惟称炎徼难。

警世通言·卷十拼音解读：

wéi tiān rù dì màn xiàng cāi ，wàn gǔ shèng fán zǒng yī hái 。niè hǎi máng máng shuí dé dù ，lián tái xián shà fó rú lái 。
zhǎng chéng yì bà lí shān qǐ ，qín rén duàn niàn hái jū lǐ 。yī hū huò huà wéi hóu wáng ，bì zhī què shì shén xiān zǐ 。hàn jiā gōng diàn shēng jīng jí ，táo yuán qiān shù zhǎng chūn sè 。huā xiāng pò bí táo lí lí ，zhī zài rén jiān rén bú zhī 。mèng zhōng yǒu kè céng yī dào ，wū shě yī shang shū cǎo cǎo 。gǒu zhì jī tún hái zhì shēng ，ruò dù liú nián bú zhī lǎo 。nán huá jiè bì lián tiān qǐ ，rén jiā tíng hù duō liú shuǐ 。hóng bì yāo táo bǎi zhǒng huā ，bú sì fán jiān jǐn hé qǐ 。xiān rén róng mào xián qiě dōu ，jū chù suī pín lè yǒu yú 。lǎo zǐ táo hóng rù shuāng liǎn ，pó rán zhī yǒu yín wéi xū 。xiān jiā nǚ ér duō qiàn yī ，táo huā yí miàn yè yí méi 。lí gōng máo shě luè xiàng sì ，bié yǒu qiáo lì xuán wéi tí 。xiān jun1 míng shì yóu shǔ qín ，xǔ yóu wǎng wǎng péi yóu rén 。lǎo rén shí shàng wèn háng kè ，chuán jīn jǐ shì qín zhī jun1 。wéi yán tiān xià fāng nán běi ，rén lù qiān líng jīng jǐ dé 。jiē shuō lái shí táo shǐ huá ，táo zǐ ér jīn wèi chéng hé 。zǔ lóng wǎng rì qīn céng jiàn ，liù hé lián bīng shì gōng zhàn 。běi chéng zǐ sāi nán lù liáng ，qīng zī wèi zú gòng shū wǎn 。chéng zhī qián shǒu wú liáo shēng ，cè mù yǒu zhū zhèng shì xíng 。pōu xīn bú dú shāng wáng shòu ，dāng shí lùn shā zhū rú shēng 。wǒ běn hé gū yī hé xìng ，bì yì lí xiāng gòng wáng mìng 。shí suǐ yào miáo liáo jiě jī ，jīng nián dǒu jiào chái xiān shèng 。xùn jīn chéng xiàng hú wéi zhě ，zhèn gǔ rú jīn tóng tǔ jū 。jīng qǐ chéng tóu jiǎo diào āi ，dùn jiào lìng rén xiǎo tiān xià 。qín zhèng qiú xiān tú ěr wéi ，bì qín yì fū néng zhì zhī 。hái zhī dào kě wú xīn dé ，xué dào yǒu xīn wú nǎi chī 。
yīn yīn zhú shù rào shān gēn ，shí jìng yún shēn dàng běi cūn 。wú shù luò huā fú shuǐ miàn ，jìn suí ōu niǎo dào chái mén 。gōu lián jìng duì qiān fēng yuè ，zhǒng yào xīn kāi wǔ mǔ yuán 。zhǎng rì nán chuāng shì gāo wò ，màn jiāng fēng jǐng shuō táo yuán 。
yǔ shàn lún jīn ，tán xiào jiān ，qiáng lǔ huī fēi yān miè 。(qiáng lǔ yī zuò ：qiáng lǔ )
kuàng yě chéng qiū qì ，xióng zī sù wǔ wēi 。lín duān fāng jué lì ，yún wài yǐ jīng fēi 。bǐng zhèng chéng jīn lìng ，cuī jiān shùn shā jī 。xǐ wén ā gé shàng ，míng fèng jì chūn huī 。
wú jī rì mù gé yún gē ，yù wàn luó qún cǎi jì hé 。huà jiǎng fú kōng kàn bú jiàn ，juān juān wēi yuè zhào hú bō 。
huá tíng hè lì jù kě wén ？shàng cài cāng yīng hé zú dào ？
ǒu rù xiān yuán fǎng dào jiā ，líng quán shí suǐ hǎo pēng chá 。bì yān lǎo hè guī sōng biǎo ，tīng fǎ shén lóng rù bō xié 。fēng dìng gāo lín xiāo shǔ qì ，yǔ mí qiáo jìng shī tái huā 。pú tuán zuò lěng shān mén jì ，cè zhàng guī lái dài wǎn xiá 。
yuán róng kāi mù fǔ ，gāo yàn yōng cái guān 。rì shǎn zhū qí jìng ，shuāng piāo huà jǐ hán 。dōng xī lián zhàng yuè ，chóu cè jiè píng lán 。tà jǐ liú bīn xià ，tú shū xǔ kè kàn 。dēng lóu suī yǒu fù ，guān hǎi jiǔ wú lán 。rù mù fēi cái yù ，xián bēi jí jiù huān 。diāo pán shèng hǎi cuò ，yǔ shàn yǎn qí wán 。yíng liǔ fēng xiān fā ，jiāng méi dí wèi cán 。chuān huā háng yù wǎn ，gé zhú xiè jīn ān 。què xiào lóu chuán jiāng ，wéi chēng yán jiǎo nán 。

※提示：拼音为程序生成，因此多音字的拼音可能不准确。

警世通言·卷十相关翻译

②嫌：嫌怨；怨恨。故：故意。
⑥起坐：忽起忽坐，激动不已的样子。旁：一作“床”。
⑥起坐：忽起忽坐，激动不已的样子。旁：一作“床”。

警世通言·卷十相关赏析

劝阻他人也要讲究方法，有时应学会避其锋芒，就会有事半功倍的效果。

作者介绍

王庭 王庭(1079～1171)北宋末南宋初诗人。字民瞻。安福（今属江西）人。政和八年(1118)进士。为衡州茶陵县(今属湖南)丞。弃官隐居卢溪（今属湖南），自号卢溪真逸。绍兴十九年(1149)因诗得祸,被贬。二十五年秦桧死,不久得归。他同情农民，在《寅陂行》中，率直地把老农的话记下来，揭露朝廷兴修农田水利乃“虚名”。他久居农村，有不少清新的作品。不过也有一些诗作模仿黄庭坚格调，承袭他的诗句，缺乏创造。他的文和词在当时也颇有名气。