任光禄竹溪记

任光禄竹溪记原文：

扶臤双归锦水棺，旅魂聊慰首丘安。谁家门外松楸好，犹暴荒原夜雨寒。
达观万象付评量，喜有贤能列庙堂。多病数年亲药饵，远游千里忆松篁。当门湖水涵天阔，隔树山禽语昼长。岩壑轩裳随所遇，达观万象付评量。
传有真人乘鹤去，空馀老杏手亲栽。至今深洞悬钟乳，终古阴崖长碧苔。大道无为且游戏，谷神不死或归来。秋风落日仙坛静，涧草岩花到处开。
灵兔脱颖铦如锥，束身归命供指挥。紫羊之肝青麟髓，相将水石同襟期。楮生辗转拂玉案，借问主人何所为。主人隐几鸣琴罢，春来公事方休假。官船几日到珠江，山川一路明如画。乘兴重来访旧游，藉草班荆理前话。林间飒飒风雨生，解衣磅礡深经营。须臾伸纸作大字，虎踞龙蟠雷乍惊。心王运臂臂运指，巨灵赑屃随驱使。临池飞出北溟鱼，含毫吸尽西江水。左拿右掣妙无端，一疾一徐皆至理。行乎其所不得不行，云傍马头生。止乎其所不得不止，山从人面起。鹅溪绢，剡溪纸，日与簿书堆案几。盘根错节何有哉，慧剑一挥胥披靡。从容阁笔为予言，我生能事聊如此。大通野老麋鹿群，见所未见闻未闻。置书怀袖日三复，逢人说项殊殷勤。昔之张芝今张旭，后有大令前右军。斯人家学溯源委，十三学书先草隶。蕉黄米蔡等秕糠，颜筋柳骨分精髓。撞破烟楼读父书，手泽羡君能述继。羡君不羡才与华，羡君不羡名与位。羡君下笔如有神，羡君能诗由夙慧。青云送入选官场，白社归来还及第。百千三昧何浅深，一悟了然无钜细。君不见公孙大娘舞剑器，草圣得之通妙谛。心灵手敏匪言传，破格超方须默契。也不即，也不离，此是灵山亲嘱累。慧业文人记得无，三生石上曾分袂。归去来，归去来，峡水峡山未迢递。留将一道无字碑，明日再来烦作记。
凿破苍崖俯碧流，石埼竹筏舣行舟。已邀明月来同宿，下数层澜寸寸秋。
一年几到赵家围，每到围前泪欲挥。已有平田从水出，却无流客异乡归。新堤近见黄牛迹，低畔还多白鹤飞。最怪老农解春事，挥锄犹欲向渔矶。

任光禄竹溪记拼音解读：

fú qiān shuāng guī jǐn shuǐ guān ，lǚ hún liáo wèi shǒu qiū ān 。shuí jiā mén wài sōng qiū hǎo ，yóu bào huāng yuán yè yǔ hán 。
dá guān wàn xiàng fù píng liàng ，xǐ yǒu xián néng liè miào táng 。duō bìng shù nián qīn yào ěr ，yuǎn yóu qiān lǐ yì sōng huáng 。dāng mén hú shuǐ hán tiān kuò ，gé shù shān qín yǔ zhòu zhǎng 。yán hè xuān shang suí suǒ yù ，dá guān wàn xiàng fù píng liàng 。
chuán yǒu zhēn rén chéng hè qù ，kōng yú lǎo xìng shǒu qīn zāi 。zhì jīn shēn dòng xuán zhōng rǔ ，zhōng gǔ yīn yá zhǎng bì tái 。dà dào wú wéi qiě yóu xì ，gǔ shén bú sǐ huò guī lái 。qiū fēng luò rì xiān tán jìng ，jiàn cǎo yán huā dào chù kāi 。
líng tù tuō yǐng tiǎn rú zhuī ，shù shēn guī mìng gòng zhǐ huī 。zǐ yáng zhī gān qīng lín suǐ ，xiàng jiāng shuǐ shí tóng jīn qī 。chǔ shēng niǎn zhuǎn fú yù àn ，jiè wèn zhǔ rén hé suǒ wéi 。zhǔ rén yǐn jǐ míng qín bà ，chūn lái gōng shì fāng xiū jiǎ 。guān chuán jǐ rì dào zhū jiāng ，shān chuān yī lù míng rú huà 。chéng xìng zhòng lái fǎng jiù yóu ，jiè cǎo bān jīng lǐ qián huà 。lín jiān sà sà fēng yǔ shēng ，jiě yī páng bó shēn jīng yíng 。xū yú shēn zhǐ zuò dà zì ，hǔ jù lóng pán léi zhà jīng 。xīn wáng yùn bì bì yùn zhǐ ，jù líng bì xì suí qū shǐ 。lín chí fēi chū běi míng yú ，hán háo xī jìn xī jiāng shuǐ 。zuǒ ná yòu chè miào wú duān ，yī jí yī xú jiē zhì lǐ 。háng hū qí suǒ bú dé bú háng ，yún bàng mǎ tóu shēng 。zhǐ hū qí suǒ bú dé bú zhǐ ，shān cóng rén miàn qǐ 。é xī juàn ，yǎn xī zhǐ ，rì yǔ bù shū duī àn jǐ 。pán gēn cuò jiē hé yǒu zāi ，huì jiàn yī huī xū pī mí 。cóng róng gé bǐ wéi yǔ yán ，wǒ shēng néng shì liáo rú cǐ 。dà tōng yě lǎo mí lù qún ，jiàn suǒ wèi jiàn wén wèi wén 。zhì shū huái xiù rì sān fù ，féng rén shuō xiàng shū yīn qín 。xī zhī zhāng zhī jīn zhāng xù ，hòu yǒu dà lìng qián yòu jun1 。sī rén jiā xué sù yuán wěi ，shí sān xué shū xiān cǎo lì 。jiāo huáng mǐ cài děng bǐ kāng ，yán jīn liǔ gǔ fèn jīng suǐ 。zhuàng pò yān lóu dú fù shū ，shǒu zé xiàn jun1 néng shù jì 。xiàn jun1 bú xiàn cái yǔ huá ，xiàn jun1 bú xiàn míng yǔ wèi 。xiàn jun1 xià bǐ rú yǒu shén ，xiàn jun1 néng shī yóu sù huì 。qīng yún sòng rù xuǎn guān chǎng ，bái shè guī lái hái jí dì 。bǎi qiān sān mèi hé qiǎn shēn ，yī wù le rán wú jù xì 。jun1 bú jiàn gōng sūn dà niáng wǔ jiàn qì ，cǎo shèng dé zhī tōng miào dì 。xīn líng shǒu mǐn fěi yán chuán ，pò gé chāo fāng xū mò qì 。yě bú jí ，yě bú lí ，cǐ shì líng shān qīn zhǔ lèi 。huì yè wén rén jì dé wú ，sān shēng shí shàng céng fèn mèi 。guī qù lái ，guī qù lái ，xiá shuǐ xiá shān wèi tiáo dì 。liú jiāng yī dào wú zì bēi ，míng rì zài lái fán zuò jì 。
záo pò cāng yá fǔ bì liú ，shí qí zhú fá yǐ háng zhōu 。yǐ yāo míng yuè lái tóng xiǔ ，xià shù céng lán cùn cùn qiū 。
yī nián jǐ dào zhào jiā wéi ，měi dào wéi qián lèi yù huī 。yǐ yǒu píng tián cóng shuǐ chū ，què wú liú kè yì xiāng guī 。xīn dī jìn jiàn huáng niú jì ，dī pàn hái duō bái hè fēi 。zuì guài lǎo nóng jiě chūn shì ，huī chú yóu yù xiàng yú jī 。

※提示：拼音为程序生成，因此多音字的拼音可能不准确。

任光禄竹溪记相关翻译

③量移：唐宋时期公文用语，指官员被贬谪远方后，遇恩赦迁距京城较近的地区。
④空水：天空和江水。

任光禄竹溪记相关赏析

“皂盖朱幡列五候”，写的是其仪仗车饰，显示其位高权重。古代高官出行往往用黑色的车盖，红色的旗帜，即“皂盖朱幡”。元代并无裂地封侯之制，此处用“列五侯”来表明他身处高官显贵之列。
“知音三五人”句中隐含了作者辞官后南游路上与志同道合之人相遇相知之事，其中包括他在梁山泊与渔翁吟诗夜话，在普陀山同诗僧鲁山共赋美景，与各路知音诗酒唱和。摆脱世俗桎梏，回归本性，又兼有好友相伴，自然生起“痛饮何妨碍”的豪兴。这几句描写环环相扣，意境浑成，充分展现了作者的自在与痛快。而最后一句“醉袍袖舞嫌天地窄”夸张而不张扬，体现了作者率真自然、豪迈奔放的性情。这种酒后流露真性情的描写，更显出作者对自由的追求。
黄芦岸白蘋渡口，绿柳堤红蓼滩头。虽无刎颈交，却有忘机友，点秋江白鹭沙鸥。傲杀人间万户侯，不识字烟波钓叟。

作者介绍

周师厚 明州鄞县人，字敦夫。仁宗皇祐五年进士。累迁提举湖北常平、通判河南府，仕至荆湖南路转运判官。时役法方行，师厚言四方风俗不同，复有劳逸轻重，不宜概赋。章惇以溪洞蛮扰辰、沅二州，议输常平粟以备边，师厚谓当使边卒广屯田为便，朝议称是。