西京赋

西京赋原文：

不出空山复几年，衲衣草座独安禅。别峰行道诸天上，善月翻经古佛前。兵后佳期何日共，春来妙句有人传。三生彷佛当相识，目送孤鸿落照边。
出身事征战，幽州万里远。秋初雁已飞，柳条四月菀。可怜楼上妇，肌肤日渐减。此日得相聚，宁复羡华衮。人生趣不同，区区重饱暖。农夫终岁劳，一盘豆麦饭。夫妇日相守，牵牛归日晚。聚散各有原，无用频商忖。
不到京华久，宫阙望逾高。九阍严戟卫，陛楯戒呼号。我来自炎徼，仗剑出蓬蒿。驱骋长楸道，再返五陵豪。微官将白首，青草但如袍。姓名在除目，依稀似马曹。浪迹聊玩世，陈力愧时髦。一命亦不易，敢希鱼水遭。赤日方炎赫，步马忆兰皋。何当踏层冰，林洞恣游遨。俛首俟嘉惠，闭户绎离骚。
点点草际梅，横斜风弄影。秋老揫敛时，而复有此景。天地欲回春，不碍霜露冷。林逋亦痴人，有句不堪省。
饭馀颇欲步寻茶，行到溪头小饮家。密竹自悭今岁笋，酴醾犹有后番花。耽诗叹我寒仍瘦，养气知君老更华。夏木扶疏更应好，要分犊草伴鸥沙。
翰林江左日，员外剑南时。不得高官职，仍逢苦乱离。暮年逋客恨，浮世谪仙悲。吟咏留千古，声名动四夷。文场供秀句，乐府待新词。天意君须会，人间要好诗。
伊伯庸之末冑兮，谅皇直之屈原。云余肇祖于高阳兮，惟楚怀之婵连。原生受命于贞节兮，鸿永路有嘉名。齐名字于天地兮，并光明于列星。吸精粹而吐氛浊兮，横邪世而不取容。行叩诚而不阿兮，遂见排而逢谗。后听虚而黜实兮，不吾理而顺情。肠愤悁而含怒兮，志迁蹇而左倾。心惝慌其不我与兮，躬速速其不吾亲。辞灵修而陨志兮，吟泽畔之江滨。椒桂罗以颠覆兮，有竭信而归诚。谗夫蔼蔼而漫著兮，曷其不舒予情。始结言于庙堂兮，信中涂而叛之。怀兰蕙与衡芷兮，行中壄而散之。声哀哀而怀高丘兮，心愁愁而思旧邦。愿承閒而自恃兮，径淫曀而道
得遂莼鲈愿，言从汗漫游。衣冠犹白社，楼阁即丹邱。万井虹初霁，千峰翠欲流。忘形随杖履，天地一虚舟。
青山烹茗石，沧海寄家船。虽得重吟历，终难任意眠。砧疏连寺柳，风爽彻城泉。送目红蕉外，来期已杳然。

西京赋拼音解读：

bú chū kōng shān fù jǐ nián ，nà yī cǎo zuò dú ān chán 。bié fēng háng dào zhū tiān shàng ，shàn yuè fān jīng gǔ fó qián 。bīng hòu jiā qī hé rì gòng ，chūn lái miào jù yǒu rén chuán 。sān shēng páng fó dāng xiàng shí ，mù sòng gū hóng luò zhào biān 。
chū shēn shì zhēng zhàn ，yōu zhōu wàn lǐ yuǎn 。qiū chū yàn yǐ fēi ，liǔ tiáo sì yuè wǎn 。kě lián lóu shàng fù ，jī fū rì jiàn jiǎn 。cǐ rì dé xiàng jù ，níng fù xiàn huá gǔn 。rén shēng qù bú tóng ，qū qū zhòng bǎo nuǎn 。nóng fū zhōng suì láo ，yī pán dòu mài fàn 。fū fù rì xiàng shǒu ，qiān niú guī rì wǎn 。jù sàn gè yǒu yuán ，wú yòng pín shāng cǔn 。
bú dào jīng huá jiǔ ，gōng què wàng yú gāo 。jiǔ hūn yán jǐ wèi ，bì dùn jiè hū hào 。wǒ lái zì yán jiǎo ，zhàng jiàn chū péng hāo 。qū chěng zhǎng qiū dào ，zài fǎn wǔ líng háo 。wēi guān jiāng bái shǒu ，qīng cǎo dàn rú páo 。xìng míng zài chú mù ，yī xī sì mǎ cáo 。làng jì liáo wán shì ，chén lì kuì shí máo 。yī mìng yì bú yì ，gǎn xī yú shuǐ zāo 。chì rì fāng yán hè ，bù mǎ yì lán gāo 。hé dāng tà céng bīng ，lín dòng zì yóu áo 。miǎn shǒu sì jiā huì ，bì hù yì lí sāo 。
diǎn diǎn cǎo jì méi ，héng xié fēng nòng yǐng 。qiū lǎo jiū liǎn shí ，ér fù yǒu cǐ jǐng 。tiān dì yù huí chūn ，bú ài shuāng lù lěng 。lín bū yì chī rén ，yǒu jù bú kān shěng 。
fàn yú pō yù bù xún chá ，háng dào xī tóu xiǎo yǐn jiā 。mì zhú zì qiān jīn suì sǔn ，tú mí yóu yǒu hòu fān huā 。dān shī tàn wǒ hán réng shòu ，yǎng qì zhī jun1 lǎo gèng huá 。xià mù fú shū gèng yīng hǎo ，yào fèn dú cǎo bàn ōu shā 。
hàn lín jiāng zuǒ rì ，yuán wài jiàn nán shí 。bú dé gāo guān zhí ，réng féng kǔ luàn lí 。mù nián bū kè hèn ，fú shì zhé xiān bēi 。yín yǒng liú qiān gǔ ，shēng míng dòng sì yí 。wén chǎng gòng xiù jù ，lè fǔ dài xīn cí 。tiān yì jun1 xū huì ，rén jiān yào hǎo shī 。
yī bó yōng zhī mò zhòu xī ，liàng huáng zhí zhī qū yuán 。yún yú zhào zǔ yú gāo yáng xī ，wéi chǔ huái zhī chán lián 。yuán shēng shòu mìng yú zhēn jiē xī ，hóng yǒng lù yǒu jiā míng 。qí míng zì yú tiān dì xī ，bìng guāng míng yú liè xīng 。xī jīng cuì ér tǔ fēn zhuó xī ，héng xié shì ér bú qǔ róng 。háng kòu chéng ér bú ā xī ，suí jiàn pái ér féng chán 。hòu tīng xū ér chù shí xī ，bú wú lǐ ér shùn qíng 。cháng fèn yuān ér hán nù xī ，zhì qiān jiǎn ér zuǒ qīng 。xīn chǎng huāng qí bú wǒ yǔ xī ，gōng sù sù qí bú wú qīn 。cí líng xiū ér yǔn zhì xī ，yín zé pàn zhī jiāng bīn 。jiāo guì luó yǐ diān fù xī ，yǒu jié xìn ér guī chéng 。chán fū ǎi ǎi ér màn zhe xī ，hé qí bú shū yǔ qíng 。shǐ jié yán yú miào táng xī ，xìn zhōng tú ér pàn zhī 。huái lán huì yǔ héng zhǐ xī ，háng zhōng yě ér sàn zhī 。shēng āi āi ér huái gāo qiū xī ，xīn chóu chóu ér sī jiù bāng 。yuàn chéng jiān ér zì shì xī ，jìng yín yì ér dào
dé suí chún lú yuàn ，yán cóng hàn màn yóu 。yī guàn yóu bái shè ，lóu gé jí dān qiū 。wàn jǐng hóng chū jì ，qiān fēng cuì yù liú 。wàng xíng suí zhàng lǚ ，tiān dì yī xū zhōu 。
qīng shān pēng míng shí ，cāng hǎi jì jiā chuán 。suī dé zhòng yín lì ，zhōng nán rèn yì mián 。zhēn shū lián sì liǔ ，fēng shuǎng chè chéng quán 。sòng mù hóng jiāo wài ，lái qī yǐ yǎo rán 。

※提示：拼音为程序生成，因此多音字的拼音可能不准确。

西京赋相关翻译

②天公：造物主。抖擞：振作，奋发。降：降生，降临。
②一窗间：指画幅不大。

西京赋相关赏析

有一天，天气很好，太阳照在大地上，一只河蚌顺着河水上了岸，躺在沙滩上，张开两个蚌壳悠闲地晒着太阳。
再把视线住下，桃花梨花红白相间的景色下是那“渡口”和“江水”，曲至此，已经透出离别之情。尾三句便点出真意：“何处离愁？人别层楼，我宿孤舟。“有如蜻蜓点水一点而出，让原本沉浸的乐景中的人，哀感顿生。

作者介绍

戴表元 戴表元(1244～1310）宋末元初文学家，被称为“东南文章大家”。字帅初，一字曾伯，号剡源，庆元奉化剡源榆林（今属浙江班溪镇榆林村）人。宋咸淳七年进士，元大德八年，被荐为信州教授。再调婺州，因病辞归。论诗主张宗唐得古，诗风清深雅洁，类多伤时悯乱、悲忧感愤之辞。著有《剡源集》